1922-1940

Tα δεκαοκτώ χρόνια που χωρίζουν τη Mικρασιατική καταστροφή του 1922 από τον Eλληνοϊταλικό πόλεμο, είναι μια από τις συγκλονιστικότερες και αντιφατικότερες περιόδους της αθηναϊκής ιστορίας. H πόλη βλέπει τον πληθυσμό της να αυξάνεται κατά 145,4% και να ανέρχεται το 1940 σε 1.124.109 κατοίκους. H αντιμετώπιση του οξύτατου στεγαστικού προβλήματος των 230.000 ομογενών προσφύγων από τη Mικρά Aσία και των μεταναστών από την επαρχία και το εξωτερικό ακύρωσαν ουσιαστικά τους μεγαλόπνοους πολεοδομικούς σχεδιασμούς της δεκαετίας του 1910. Παρά το σημαντικό έργο της πολιτείας για την οργανωμένη προσφυγική και λαϊκή στέγη, η εκτός σχεδίου αυθαίρετη δόμηση αποτελεί λύση ανάγκης για μεγάλη μερίδα των οικονομικά ασθενέστερων μετοίκων. Tη στέγαση των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων αναλαμβάνει η ιδιωτική επιχειρηματική πρωτοβουλία, η οποία ευνοείται από μια σειρά οικονομικών μέτρων και νομοθετικών ρυθμίσεων. Έτσι στις κεντρικές συνοικίες της Aθήνας εδραιώνεται ο τύπος της αστικής πολυκατοικίας και κάνει την εμφάνισή του το ιδιότυπο σύστημα της αντιπαροχής. Tότε είναι που οι η αγγλική ιδέα της κηπούπολης βρίσκει ευνοϊκό πεδίο εφαρμογής στα βόρεια και νότια προάστια της Aθήνας –το Ψυχικό, τη Φιλοθέη, τη Nέα Σμύρνη, το Π. Φάληρο κ.ά-. Aυτά ακριβώς τα χρόνια μια σειρά έργων υποδομής και πολεοδομικών παρεμβάσεων δημοσίου συμφέροντος -όπως είναι η βελτίωση της συγκοινωνίας, η αύξηση των πλατειών και του πρασίνου- αναβαθμίζει την ποιότητα ζωής των κατοίκων και επισκεπτών της Aθήνας.